HET VERHAAL ACHTER DE FOTO
Tussen de hordes toeristen, mensen die uit hun werk naar huis gaan of gezellig uit eten, liggen er mensen op straat. Dakloze mensen. Zichzelf onzichtbaar makend. Klein. Mensen die er langs komen lopen met een bochtje eromheen. Zonder hen te zien.
In 2017 was ik voor het eerst in Praag. Een paar dagen voordat ik samen met mijn reismaatje Martijn de Tsjechische natuur in trok, verbleven we in een appartement buiten het centrum.
Praag, prachtige oude stad! Alsof je door een groot openluchtmuseum heen loopt. Oude gebouwen vol geschiedenis. Wij waren niet de enige die het plan hadden gehad om naar Praag te gaan. Wat een berg toeristen. Stromen mensen door de straten.
Zelf krijg ik een ongemakkelijk gevoel als ik iemand op straat zie liggen. Iets in mij wil wegkijken. Het niet zien. Geen contact maken. Ik besluit over een mega drempel te stappen en te kijken. Ze te fotograferen. Ik wil er natuurlijk wel wat terug voor geven. Zelfs als ik geld in de pet doe, geen reactie. Geen contact.
Ik wil jou zien! Ik wil jou laten zien. Want als je het ziet, kan je er wat mee doen. Gezien worden is zo belangrijk. Je zelf gezien voelen. Ook al is het in een situatie waar je je misschien ook wel voor schaamt. Ik denk dat ik dát mooi vind, dat ik daarom fotografeer. Al is het voor de gemeente of iemand die ik spontaan tegen kom. Dat ik jou even mag zien. Echt zien. En dat kan erg ongemakkelijk zijn.
Afgelopen april ben ik weer terug gegaan. Nu alleen op reis naar de mooie oude stad, om verder te gaan met mijn ontmoetingen en verder te gaan met deze fotoserie. De drempel om contact te maken is lager dan eerst. Al moet ik er wel weer overheen. Even wennen aan het idee. Daar ga ik. Gewapend met appels en hondenkoekjes loop ik over straat. Ik deel liever iets gezonds dan geld. Doneren aan een verslaving ben ik niet zo voor. Al snel kom ik er achter dat een appel ook niet altijd het beste is.
In het oude centrum ligt een man. Ik probeer contact te maken. Vraag of hij zin heeft in een appel. Hij komt omhoog en kijkt mij aan. Hij lacht, laat zijn ene tand zien. Mmm, volgende keer maar ook een banaan mee.
Verslaving, is niet altijd wat je denkt. Ik denk dat er bij een verslaving meer achter zit dan alleen de verslaving zelf. Dat het een symptoom is van eenzaamheid, niet gezien of geliefd voelen. Geen verbinding meer hebben. De zwaarte van de wereld te voelen.
Ik wil je zien, aankijken. Al is het maar voor even. Even oog in oog.
Na een week ga ik weer naar huis. Ik voel mij best ongemakkelijk bij wat wij hier allemaal hebben. De eerste dagen heb ik een ongemakkelijk Efteling gevoel. Alles is mooi en vooral veel.
Hier in Nederland zie je de armoede haast niet op straat. Weggepoetst. Ik ben mij bewust van de armoede achter de voordeur. Armoede is er wel degelijk en wordt steeds groter.
Ook al is het soms ongemakkelijk, kijk er niet voor weg. Iedereen is het waard om gezien te worden.
Binnenkort te zien op Alphen Art Event. 13 - 14 - 15 juni
Reactie plaatsen
Reacties